TOM EN ESMEE - LOS GORRIONES

Dag thuisblijvertjes!

Omdat jullie zeggen dat jullie onze mails zo graag lezen, trakteren we jullie deze week op een extra mailtje, want we hebben weer heel wat meegemaakt!

De laatste mail heb ik afgesloten met "we gaan nu genieten van een welverdiende rust", wel we hebben tot gisteren moeten wachten om dan eens eindelijk goed te slapen!

Ik neem de draad terug op in ons verhaal:

Zaterdag hebben we onszelf weer overtroffen! Jullie kennen mij, Esmee,de sportieveling bij uitstek! (Hou dit in het achterhoofd)

Tom had weer een lumineus idee: we zouden de vallei van de maan gaan bezoeken, maar niet zoals allle andere toeristen doen, gewoon met de bus, nee wij gingen met de fiets gaan! We hadden een fiets gehuurd voor een halve dag -van 14.00 tot 22.00- en in de vallei van de maan is het het mooist als je de zonsondergang meemaakt. Dus tegen 17.00u moesten we dan naar daar vertrekken.
Eerst zijn we nog naar de "keel van de duivel- la quebrada del diablo" gefietst: een tripje van 12 km enkel, piece of cake natuurlijk, maar niet op 2500 m hoogte, in hartje woestijn(by the way, DE DROOGSTE WOESTIJN VAN DE WERELD) en net op het heetst van de dag!!!!Fantastisch gewoonweg!
We hadden maar een litertje water bij voor ons 2, dus onze keeltjes voelden al snel als schuurpapier aan! Ik natuurlijk al aan het zagen, hijgen en puffen, maar we zijn er toch geraakt en het was de moeite!
But the best was yet to come! Om 17.00u zijn we dan samen met nog 2 gasten,die we op de bus hadden leren kennen, naar de Maanvallei gefietst. Ja, dat was nog eens een tripje! Ik kan het moeilijk uitdrukken, maar wat een tegenwind! Je kwam amper vooruit! Voor diegenen die denken dat ik aan het overdrijven ben, Tom bevestigt dit!!! En dan van die hellingen om u tegen te zeggen. Ik heb nooit coureursbloed in mij gehad, maar dat was echt afzien! Mijn humeur leed er ook onder,amai! Ik was echt niet te genieten. Dan kwam je volledig uitgeput aan in die vallei, blij dat je er uiteindelijk toch geraakt was, en dan moest je nog eens 500m heel steil naar boven wandelen in van dat mul zand, en toen was voor mij de kous echt af! Mijn tong hing op mijn tenen, want we hadden zowaar al 42 km gefietst! Pfff, ik ben nog moe als ik eraan terugdenk, om dan nog maar te zwijgen over de pijn aan onze billen!
Ik wist dat ik het niet meer zou halen om nog eens heel de rit terug te fietsen, dus toen heb ik maar gebruik gemaakt van mijn vrouwelijke charmes, fietske in de achterbak van een pickup gegooid en mij fijn in de stad laten afzetten met de auto! Tom heeft natuurlijk wel het hele traject gedaan, dus die had er die dag 64 km opzitten! Een dikke pluim voor Tom, maar die had toch ook een pijnlijk poepke de dag erna!
Uiteindelijk was het dan 22.00u dat we doodmoe in onze hostel aankwamen! Terwijl ik in de douche sprong, ging Tom de rekening vereffenen, omdat we de volgende dag vroeg zouden vertrekken! Probleem was dat de rekening 56.000 pesos bedroeg, terwijl wij ons verwachtten aan een rekening van 24.000! Toch wel een verschilletje! Even de uitleg erbij: toen ik op zoek was gegaan naar een nieuwe hostal, had ik de prijs per kamer gevraagd en die man zei 9.500 peso per nacht (ongeveer 500bef), en nu ineens was de prijs 25.000 per kamer per nacht (1250 bef). Ja, dat kunnen wij als arme backpackertjes niet betalen natuurlijk! Inmiddels was het al 23.30u, en toen heb ik dadelijk gezegd dat we dan de volgende nacht niet meer zouden blijven! Dus toen konden we heel ons boeltje nog bijeen rapen en op zoek gaan naar een slaapplaats! We hebben dus maar een nacht moeten betalen en ons avondeten, maar zelfs dat deed nog pijn! Gepakt en gezakt dan toch nog een hostel gevonden waar we voor 5000 peso (250 bef) per persoon in een dorm ( voor de niet-backpackers onder jullie: een gezamelijke slaapkamer) konden slapen!
Als jullie denken dat het hier ophield, dan hebben jullie het mis! Dit is Zuid-Amerika, remember!Door die onverwacht hoge rekening, hadden we geen centjes meer over! Tom naar de (enige) bankautomaat in San Pedro, en rara, die bleek het niet te doen! En de volgende dag, zondag, zou die het ook niet doen! We hebben even overwogen om gewoon op straat te gaan slapen, maar toen zag Tom gelukkig het licht, en herinnerde hij zich dat we nog dollars hadden (gekregen bij Kerstmis van Marco en Ingvild, dus nog eens bedankt alle 2 he!) Uiteindelijk was het dan na enen dat we in ons wankel stapelbedje kropen...
Zondagmorgen hebben we dan de bus terug naar Calama genomen! Eigenlijk was de bedoeling om vanuit Calama de grens over te steken naar Argentinië, maar dat plan hebben we op de achtergrond moeten schuiven! De eerste bus die we naar Argentinië konden nemen was op 30 januari!
Na 2 uurtjes in Calama aangekomen, en dadelijk onze tickets gekocht om 's namiddags naar La Serena te vertrekken - weer een tripje van 16uur! Nog wat rondgehangen, op internet gegaan, eten gaan halen voor op de bus en om 14.45u vertrokken. De busreis was ook verre van aangenaam want, jullie zullen het niet geloven, maar er is een vrouw gestorven tijdens de busrit!
Blijkbaar voelde ze zich niet goed, is ze naar het toilet gegaan, heeft willen overgeven, en is in haar braaksel gestikt. Dan is het natuurlijk een heel gedoe geweest om haar uit dat kleine kabinetje te krijgen. Er was een verpleegster in de bus, maar die wist al dat ze gestorven was. Om niet nog meer paniek te zaaien heeft ze het verzwegen, en alles zijn gang laten gaan. Bijkomend probleem was, dat we midden in de woestijn zaten, en dat geen enkele gsm signaal had om een ambulance te bellen. Na een uur verder te zijn gereden, kwam de ambulance ons tegemoet, maar alle hulp kwam te laat. Toen zijn we dan naar het dichtstbijzijnde stadje gereden, daar is de politie en een heel onderzoeksteam een pv komen opstellen en hebben ze de rest van de nodige formaliteiten vervuld. Tegen 2.00u 's nachts zijn we dan verder gereden, nadat alle procedures waren afgehandeld. Echt een triestige gebeurtenis, en zowel Tom als ik hadden een heel raar gevoel erna.
De bus heeft dan toch het grootste deel van de verloren tijd kunnen inhalen, zodat we maandagmorgen in een bewolkt La Serena zijn aangekomen.
La Serena ligt, zoals de meeste steden die we nog in Chili gaan bezoeken, aan de kust. Maar we merken de veranderingen in het klimaat wel! Hoe verder weg we van de evenaar gaan, des te bewolkter en frisser het wordt. Het woord "koud" durf ik niet in de mond te nemen, want dan gaan we boze mailtjes van jullie krijgen!
Dan een hostal gezocht, en geprobeerd van een beetje terug op onze positieven te komen! Echt waar, die lange busreizen doen je echt de das om! Wij hebben dan altijd 2 dagen recup nodig! 's Avonds toch een beetje bekomen met een flesje schuimwijn en een lekkere bbq. Ja wij bbqen hier wat af! By the way, mammies, ra ra wat hebben we hier in het ontwikkelde Chili gevonden? Een wegwerpbbq'tje! Was echt tof geweest!
Gisteren zijn we dan het oude stadsgedeelte gaan verkennen, en vermits de Chilenen nu ook zomervakantie hebben, heerst er hier een gezellige drukte. Vandaag gaan we de Japanse tuin bezoeken, en als het weer het toestaat gaan we namiddag wat chillen op het strand!
De volgende steden waar we naartoe gaan zijn: Santiago (hoofdstad), Valparaiso, en misschien Viña del Mar. Maar wanneer,... dat weten we nog niet! We hebben besloten om toch maar even door de zure appel heen te bijten (ik zou beter de dure ipv zure appel zeggen) en Chili in een keer afwerken! We zouden eind februari in Bariloche ( zuiden van Argentinië) willen zijn, zodat we de 6e maart in Ushuaia (meest zuidelijke stad van de wereld) zijn om Kim (voor diegenen die Kim niet kennen: dit is Tom zijn broer) hartelijk te verwelkomen!

Voila lieve mensen, dat was het weer!
een hele dikke kus

Tom en Esmee