TOM EN ESMEE - LOS GORRIONES

Dag Thuisblijvertjes!

We zijn weer terug in Bariloche, na een weekje te hebben rondgetuft in de omgeving! Omdat alleen ik een rijbewijs bij heb, was ik de chauffeur van dienst. We hebben een 1300 km afgelegd in Patagonië, en we hebben de grens met Chili nog eens gepasseerd.

Onze bedoeling was om op het gemakje rond te rijden, en te gaan kamperen. Jorge, de sympathieke hostaleigenaar, had ons een tentje en 2 slaapzakken geleend. Wij dus dinsdagmorgen als echte avonturiers vertrokken. Voor de eerste keer in 5 maanden was het echt koud ( ongeveer 10 graden) en heel bewolkt. We zijn dan naar Villa La Angostura gereden. Een mondain stadje waar prinses Maxima geregeld op vakantie gaat ( haar broer zou daar een bar hebben). Een camping gezocht, tentje opgezet, een extra matje gaan kopen (wel een halve centimeter dik) en toen was het rillen geblazen! Regen, koude wind en zo goed als geen kampeermateriaal. Tom in zijn nopjes, want voor hem kan het survivalgehalte niet hoog genoeg zijn! We hebben uit de verpakkingen van het eten moeten eten omdat we zelfs geen borden hadden!

's Morgens is Cupido langs ons tentje gevlogen, en hij had chocoladehartjes meegebracht voor ons. Nadat we terug recht konden staan (we waren volledig geradbraakt door de harde wortels onder onze matjes en door de koude) hebben we onze tent opgeruimd en zijn we richting Chili vertrokken. In Chili werden we onthaald met fikse hagelbuien en nog meer regen! Nog met geen 100 man kregen ze mij in een tent! Uiteidelijk hebben we een klein en kitcherig hostalletje gevonden, waar we, hoe kan het ook anders op " lieverkesdag", toch nog eens samen in 1 bed hebben kunnen slapen! Dit was in een heel klein dorpje, Frutillar, dat bekend staat om zijn prachtig uitzicht op de besneeuwde vulkaan Osorno! Daar hebben we door de wolken helaas niks van gemerkt. Dan toch beslist om nog een dagje langer te blijven, en toen waren de weergoden ons gunstiger gezind!

Chili is echt niet ons favoriet Zuid-Amerikaans land, dus hebben we de volgende dag weer rechtsomkeer gemaakt, en hebben we 2 uur moeten aanschuiven om de grens weer over te mogen! Totaal gebrek aan organisatie: 2 loketjes opendoen in het hoogseizoen terwijl er zeker 500 man stond aan te schuiven!

We zijn dan naar San Martin de los Andes gereden. Wij dachten dat het ongeveer 30 km ging zijn, maar na een uurtje rijden (op aardewegen) zagen we een wegaanduiding waarop stond dat San Martin op nog eens 85 km lag. Op zich geen probleem, maar wel als je weet dat de benzinemeter al in reserve stond... Snel enkele berekeningen gemaakt en het zou er net op of net onder zijn. Dat is toch wel even zweten hoor: elke heuvel die we tegenkwamen lieten we ons gewoon uitbollen, en voor de rest : heeeeel langzaam rijden! We waren dus bijna in extase toen ons Fiatje weer volgetankt kon worden ( een volle tank voor 20 euro! ). Het was inmiddels al laat geworden, en vermits het droog was, had ik geen andere keuze dan Tom slaafs te volgen naar een camping.

Ik denk dat ik nu wel kan besluiten dat ik toch geen "flauw mie" ben, want kamperen bij 5 graden, terwijl het op 40 km van ons gesneeuwd had... Dat doet niet iedereen mij na denk ik! Tom was heel galant, en liet mij zijn matje gebruiken, legde stenen in het vuur, wikkelde ze daarna in aluminium en legde ze bij in mijn slaapzakje en wikkelde mijn gezicht in zijn fleece!

's Morgens was voor mij de kous echt af: Nooit, maar dan ook nooit zou ik nog bij zo een koude in een tent slapen! Wat ik niet wist, was dat ik 12uur later alwéér in een tent zou liggen, blauw van de kou...

We zijn doorgereden naar San Junin de los Andes, en deze keer zouden ze ons niet liggen hebben! Wij regelrecht naar de touristische dienst om te vragen welke hostels nog plaats hadden! "Geen enkele" vertelden ze ons daar! We wisten niet dat het jaarlijks "Gauchofestival" dat weekend plaatsvond, en dat de 124e verjaardag van de stad ook nog eens gevierd werd!

Tom vertoonde toch wel wat triomf in zijn gelaatsuitdrukking, en ik ging met lood in mijn schoenen weer naar een camping...Ik kon wel janken (maar heb het niet gedaan!) Toch eens goed gevloekt, en dan maar weer de tent beginnen opzetten! We zetten nu een tent op in 7 minuten en 46 seconden! Dit kan niet anders dan een wereldrecord zijn!

Op het menu stond verse forel die Tom 's middags gevangen had! Een mooi exemplaar, en hij smaakte nog goed ook!Nadat Tom eitjes als ontbijt gebakken had op een geimproviseerd kampvuur, ging hij toch nog een paar keer zijn lijn uitgooien. Hij vroeg of ik mee wilde gaan, om te filmen...just in case!

Het geluk lachte Tom toe, want hij heeft echt een kanjer van een forel uit de kristalheldere rivier gehaald! Een prachtexemplaar van 54 !!! cm! Hier noemen ze dat een bruine forel, maar als ik mij niet vergis is het een zalmforel. En het staat allemaal op film! Tom door het dolle heen, en met reden! We kennen hem allemaal als een echte dierenvriend, en daarom wilde hij het beestje ook terugzetten (het was trouwens te veel vis voor ons tweetjes). Helaas ging het beestje op zijn zijde liggen in het water, en bloed sijpelde uit zijn kieuwen... Dus toch forel op de BBQ 's avonds!

We zijn in één ruk teruggereden naar Bariloche (235 km) om het feestmaal te delen met Jorge, zijn vriendin Flor en nog 4 Argentijnen van het noorden! Het is uitgedraaid op een culinaire uitwisseling, want als dank voor de voortreffelijke forel schotelden de Argentijnen ons de beste empanadas (gevulde deeggebakjes) voor! We hebben een flesje bubbels gekraakt om de voortreffelijke vangst te vieren!

Tot zover onze belevenissen!

Een hele dikke kus,

Tom en Esmee