TOM EN ESMEE - LOS GORRIONES

Dag Thuisblijvertjes,

Daarnet hebben we na 2 geweldige weken afscheid moeten nemen van Sas en Kaat, en zoals iedereen weet doet afscheid nemen zeer. No need to say dat de tranen maar bleven vloeien, en dat Tom weer zijn brede schouders moest aanbieden, want ik leek wel ontroostbaar! Nu gaat het al wat beter, zeker als je erbij stilstaat dat we binnen een dikke 2 maanden alweer bijna thuis zijn.

Graag draag ik dit mailtje dan ook op aan deze 2 fantastische vriendinnen, want zowel Tom als ik hebben genoten van jullie charmante gezelschap, en als ik eraan terugdenk hoe dikwijls de tranen van het lachen over onze wangen biggelden, moet ik mij weer opnieuw beheersen om niet wéér in lachen uit te barsten!

Ik vertel jullie graag wat we nog gedaan hebben.

Zondag (Pasen) zijn we aangekomen in Cordoba. Deze studentenstad heeft op niemand van ons 4 een diepe indruk nagelaten, maar de avonden waren wel altijd heel tof. De keuken in onze nieuwe hostal was goed uitgerust, dus hebben we samen een lekkere spaghetti op tafel getoverd. Daarna heeft Kaat voor zowel Tom als voor mij de tarotkaarten geraadpleegd, om te kijken wat die voor ons nog allemaal in petto hadden! Het is erg frappant wat de kaarten je allemaal vertellen: dat deze reis een nieuw begin voor ons is, dat de zon op onze kaarten ligt (dwz dat het geluk ons toelacht) en dan nog een aantal zaken die de toekomst voor ons in petto heeft, maar die houden we nog even geheim voor jullie, want het moet natuurlijk ook een beetje spannend blijven , niet?;) Zelfs Tom die normaalgezien nogal cynisch staat tegenover deze praktijken, keek verbouwereerd toe toen Kaat hem vertelde wat hem allemaal bezighield (vrij diep in detail zelfs).

Nadat Kaat haar talenten als kaartlegster bewezen had, mocht Sas ook eens een ander beroep voor één dag kiezen! In no time veranderde ze mij van redhead in een Zwarte Lola. Een nieuw kleurtje was weer nodig, en aangezien blond nog altijd geen optie is voor mij (cfr. de angst om groen haar te krijgen) hebben we voor zwart geopteerd.

Overdag zijn we naar Cordoba City gegaan. Een traditionele markt moesten de meisjes toch gezien hebben. Tom en ik waren verbaasd over hoe proper het er was (maar ja wij zijn dan ook 3 maanden elke dag naar de markt in Ayacucho moeten gaan), maar de gevilde geitjes, met hun uithangende tongetjes konden de meisjes toch niet echt bekoren!

De avond werd traditiegetrouw weer ingezet met een aperitiefje (hoe kan het ook anders) en toen zijn we beginnen fantaseren over onze thuiskomst... Het is moeilijk uit te leggen, maar we hebben ons allerlei hilarische taferelen voor de geest gehaald, en 's anderendaags had iedereen pijn aan de buikspieren van het lachen.

Dinsdag hadden we weer een busrit in het vooruitzicht: 20 uren (die er uiteindelijk 22 geworden zijn) van Cordoba naar Puerto Iguazu. Vóór ik verder uitweid over dit dorpje, wil ik toch nog even kwijt dat dit een schandalige busrit was. We hadden geopteerd voor de servicio cama (waar je normaalgezien eten, wijn, bedden, ... krijgt, remember?), maar het enige dat deze keer inbegrepen was in de prijs was het bed. Nog geen glas water kregen we, 15 minuten hadden we om in een drukke busterminal iets eetbaars te vinden, en een steward die zich te goed voelde om ons ook maar iets te vertellen over het verloop van de reis. Wie ooit plant om naar Argentinië te komen: laat je niet misleiden door de naam van deze maatschappij: Ultra Plus, want er was niks ultra aan, en al helemaal niks plus!

Ik weet dat mijn mailtjes soms wat lang uitdraaien, maar we hebben dan ook zoveel leuks meegemaakt, dat ik het jullie toch niet wil onthouden. De climax van de reis van de meisjes zijn de watervallen van Iguazu geworden, de anticlimax van hun reis was dat we het slechtst mogelijke weer gehad hebben: liters regen zorgden ervoor dat we doorweekt waren tot op het laatste draadje van ons ondergoed en zoals jullie wel zullen zien op de foto's hadden we soms meer weg van verzopen katten dan van glamourgirls...hihi.

De indrukwekkende watervallen bevinden zich op de grens van Brazilië, Paraguay en Argentinië. Maar liefst 275 (!) grote en kleine watervallen storten over een lengte van meer dan 3 kilometer, tachtig meter naar beneden! Omdat we niet over zeeën van tijd beschikten, hebben we gekozen voor de Argentijnse zijde! De watervallen liggen midden in de jungle, en daardoor hebben we kunnen kennismaken met een aantal neusbeertjes (die ze hier coatis noemen). Het absolute hoogtepunt was de Duivelskeel, waar massa's en massa's water zich naar beneden storten. Een wondermooi natuurfenomeen dat je van bovenaf en van onderaf kan bewonderen.

Onze laatste avond hebben we doorgebracht in een gezellig restaurantje, Terra genaamd. Om de één of andere reden hadden we de baas, Silvio, de dag ervóór weten te charmeren, want toen werden we alle 4 al getrakteerd op een lekkere caipiriña. Gisteren werden we nog meer in de watten gelegd, en we mochten de avond in schoonheid afsluiten, met onze absolute favoriet : Champagne! Silvio insisteerde om ons één fles cadeau te doen! Ik schrijf dit succes toe aan de meisjes, want op 7 maanden reizen, hebben noch Tom noch ik een fles Champagne weten te versieren! Well done, girls!

We waren allemaal in opperbeste stemming toen we dan na een lange dag (opstaan om 6.00u en gaan slapen om 1.30u) eindelijk in ons bedje konden kruipen... Tot we dachten dat er een boom werd omgezaagd in de kamer! Hiep hoi er was een snurker bij! Ik natuurlijk mijn kaarten uitgespeeld, en Sas zo ver gekregen dat die eens aan de lakens kon gaan schudden. Na 2x de verkeerde lastiggevallen te hebben, haalde ze de Jackpot binnen, en slaagde ze erin die brombeer wakker te maken. Wij gibberen van het lachen, maar onze Franse kamergenoot kon er niet om lachen. Uiteindelijk is het uitgedraaid op een kleine oorlog in onze kamer: Bibi is zelf ook nog eens neergedaald vanuit haar stapelbedje, en heeft onze monsieur duidelijkgemaakt dat 4 mensen wakker houden "Not Done" is! Boontje kwam om zijn Loontje, en vanmorgen om 6.00u schrokken we wakker door het oorverdovende lawaai dat onze Franse vrienden opzettelijk maakten! Het kan toch mooi zijn het leven in een hostal! pfffff

Vanmorgen hing er vanzelfsprekend een raar sfeertje bij het opstaan: 2 zwaargeladen rugzakken (die Tom professioneel voor de meisjes gepakt had) stonden in een hoekje te wachten om naar BA terug te keren... Nadat de meisjes mij nog 6 mooie leren onderzetters (die ik dadelijk heel mooi vond, maar niet kon kopen omdat we "er dan weer mee moeten rondsleuren") cadeau gedaan hadden, kwam het onvermijdelijke afscheid! En dat heb ik jullie bovenaan al beschreven...

Tom en ik gaan namiddag eens kijken wanneer we de volgende reis inzetten. Waarschijnlijk wordt het Salta, een mooie stad op 30 uren bus van hier, maar als het mogelijk is voegen we nog een tussenstop in.

Meisjes, morgen nog een hele goede vlucht terug naar België, en nog eens heel erg bedankt voor de fantastische tijd en de mooie herinneringen die we nooit meer gaan vergeten!

Een dikke kus,
Tom en Esmée