28 april 2007
Een snuifje zout!
Dag Thuisblijvertjes,
We mailen vandaag vanuit Bolivië. Vorige week zaterdag zijn we de grens (te voet) overgestoken, waar we onze eerste treinrit zouden aanvatten. We konden ons treinticketje niet betalen met dollars, noch euro's, noch Visa, dus toen heeft Tom op 3600 m een spurtje moeten trekken, om bij de kruidenier wat Boliviano's (de munteenheid hier) te verkrijgen. Op het nippertje de trein toch nog gehaald, en 8 uur later waren we aan het rillen van de kou in Uyuni!
Uyuni is ook erg hoog gelegen, wat maakt dat de temperaturen 's nachts sterk dalen. Om 24.00u toch een hostal gevonden, en geslapen gelijk roosjes, hoewel Tom zijn buikje weer moest wennen. Tom krijgt dit jaar in ieder geval de titel van diarreekoning, of gelijk hij zichzelf liever noemt: de schijtkeizer!
Zondag zijn we op pad gegaan om een tour te vinden die ons naar de immense zoutvlakten zou brengen. Het geluk lachte ons toe: in het eerste agentschap (van de 60!) kwamen we dadelijk een tof Nederlands meisje tegen, die het merendeel van de agentschappen al was afgegaan. Zij kon dus perfect oordelen, en ze had een lijst waarop dit agentschap hoog aangeschreven stond. Toen we wisten dat we de volgende dag (zonder Israëli's in onze groep) konden vertrekken, was de beslissing snel gemaakt. We zouden 4 dagen op pad zijn.
De Bolivianen bewezen op dag 1 al dadelijk dat ze het niet te nauw nemen met het uur. Een uur na afspraak, zijn we dan toch vertrokken. Toch nog even terugdraaien, want Erwin, onze chauffeur die naar zweet stonk en verdacht veel weg had van een gorilla, was zijn gereedschapskist vergeten. Toen waren we toch wel echt klaar om te vertrekken, maar de jeep had daar een ander gedacht over. Na 15 minuten rijden, moesten we afrekenen met de eerste platte band. Toen wisten we nog niet dat er nog veel zouden volgen.
Rond de middag toch aangekomen op de adembenemende "Salar de Uyuni". Een hagelwitte zoutoceaan die zich uitstrekt over 12 000 vierkante km. Uniek in de wereld! Midden in de zoutvlakte hebben we de "Isla del Pescado" (het eiland van de vis) bezocht, waar reusachtige cactussen als onkruid groeiden.
We hebben de zon zien ondergaan op de zoutvlakte, en hebben toen warmte gezocht in onze verblijfplaats: een hostal die volledig gemaakt is van zout, zelfs de bedden waren van zout. Leuke ervaring!
De volgende ochtend moesten we toch weer wennen aan het Spartaanse uur waarop we gewekt werden: 6.00u, maar we werden wel beloond met een prachtige zonsopgang. Het zou toch een zware dag worden: we moesten die dag 380 km afleggen, over onverharde wegen. Powerplate was er niets tegen!
Langzaam maar zeker, met toch nog een platte band en een wielas die het praktisch begeven had, hebben we ons parcours afgelegd. Droge woestijnvlaktes, mooie lagunes waar flamingo's ijverig op zoek gingen naar voedsel, en een "Stenen boom" kwamen we tegen op onze tocht. Onze chauffeur, die blijkbaar ook maar het brein van een gorilla had, was vergeten benzine in te doen, dus moest Tom, als enige man tussen 5 vrouwen, gaan helpen. In plaats van het in de tank te gieten, goot Erwin de benzine losjes over Tom zijn broek uit!
Inmiddels waren we tot 4800 m gestegen, en dit voel je toch bij de kleinste inspanning. Wat deze hoogte ook nog met zich meebrengt is een snijdende wind die tot op het bot gaat. De sanitaire voorzieningen in onze 2e hostal (eigenlijk gewoon een bunker, met superslechte bedden) lieten ook te wensen over, en daarom heb ik besloten te testen of je urine kan aanvriezen terwijl je pipi doet. Het vriest niet aan.
Dag 3 vatten we om 5.00u aan. Met het koplampje op, toch geprobeerd wat make-up op mijn gezicht te smeren, en hop naar de geisers "Mañana de Sol". We hadden nog nooit geisers gezien, maar dit is echt een spektakel. De zwavelgeur, die doet denken aan rotte eieren, neem je er dan gerust bij.
Om 7.30u mochten de dappersten onder ons (ik niet) zich in het thermisch bad steken. Op 4000 m, met weer diezelfde snijdende wind in een bad van 35 graden, is niet aan mij besteed, maar voor Tom is geen uitdaging te groot! Toen hij eruit kwam, bleek wel dat alles wat kon krimpen, ook daadwerkelijk gekrompen was...
De namiddag hebben we gevuld met het bezoek aan nog meer lagunes: witte, groene, blauwe en zelfs een rode lagune. Op de weg naar onze laatste overnachtingsplaats, kwamen we een andere jeep tegen die in panne stond. De passagiers in deze jeep hadden diezelfde avond hun aansluitende bus moeten halen naar La Paz, maar dat is dus niet gebeurd.
De laatste dag zijn we een canyon (te voet) afgedaald. Voorop liep onze kokkin: Yovanna, 19 jaar en 8 maanden zwanger! Eigenlijk was dit echt onverantwoord, want het was best een gevaarlijke afdaling. Maar in Bolivië kan alles! We hebben daar ook geluncht. Toen wilden we op het gemakje terug naar Uyuni vertrekken, want we zouden daar tussen 14 en 15u aankomen. Niet dus! Om 18.00u kwamen we vermoeid aan. Onze gorilla, die blijkbaar meer het brein van een garnaal had, had het klaargestoomd om 2 keer zonder benzine te vallen, hoewel we toch 2 tankstations gepasseerd waren! Toen was ons geduld op, en hebben we de bagage van het dak gehaald, en we zijn beginnen stappen, want om 20.00u moesten we alweer de volgende bus halen! Yovanna had gelukkig een andere jeep weten te versieren die ons terug naar het agentschap bracht.
Als jullie denken dat het avontuur hiermee ophoudt, dan hebben jullie het mis! De bus is ook nog een uur te laat vertrokken, en twee uur later stonden we weer langs de kant, voor de verandering nog maar eens met een platte band! Ook leuk aan de busrit was dat ze ons verteld hadden ons goed warm te kleden voor de busrit, dus wij thermisch ondergoed aan, nog een pull en nog 2 fleeces, maar dit bleek toch te veel voor de verwarming die automatisch op 35 graden bleef staan...
Volgende week weer nieuwe Boliviaanse avonturen!
Een hele dikke kus,
Tom en Esmée
We mailen vandaag vanuit Bolivië. Vorige week zaterdag zijn we de grens (te voet) overgestoken, waar we onze eerste treinrit zouden aanvatten. We konden ons treinticketje niet betalen met dollars, noch euro's, noch Visa, dus toen heeft Tom op 3600 m een spurtje moeten trekken, om bij de kruidenier wat Boliviano's (de munteenheid hier) te verkrijgen. Op het nippertje de trein toch nog gehaald, en 8 uur later waren we aan het rillen van de kou in Uyuni!
Uyuni is ook erg hoog gelegen, wat maakt dat de temperaturen 's nachts sterk dalen. Om 24.00u toch een hostal gevonden, en geslapen gelijk roosjes, hoewel Tom zijn buikje weer moest wennen. Tom krijgt dit jaar in ieder geval de titel van diarreekoning, of gelijk hij zichzelf liever noemt: de schijtkeizer!
Zondag zijn we op pad gegaan om een tour te vinden die ons naar de immense zoutvlakten zou brengen. Het geluk lachte ons toe: in het eerste agentschap (van de 60!) kwamen we dadelijk een tof Nederlands meisje tegen, die het merendeel van de agentschappen al was afgegaan. Zij kon dus perfect oordelen, en ze had een lijst waarop dit agentschap hoog aangeschreven stond. Toen we wisten dat we de volgende dag (zonder Israëli's in onze groep) konden vertrekken, was de beslissing snel gemaakt. We zouden 4 dagen op pad zijn.
De Bolivianen bewezen op dag 1 al dadelijk dat ze het niet te nauw nemen met het uur. Een uur na afspraak, zijn we dan toch vertrokken. Toch nog even terugdraaien, want Erwin, onze chauffeur die naar zweet stonk en verdacht veel weg had van een gorilla, was zijn gereedschapskist vergeten. Toen waren we toch wel echt klaar om te vertrekken, maar de jeep had daar een ander gedacht over. Na 15 minuten rijden, moesten we afrekenen met de eerste platte band. Toen wisten we nog niet dat er nog veel zouden volgen.
Rond de middag toch aangekomen op de adembenemende "Salar de Uyuni". Een hagelwitte zoutoceaan die zich uitstrekt over 12 000 vierkante km. Uniek in de wereld! Midden in de zoutvlakte hebben we de "Isla del Pescado" (het eiland van de vis) bezocht, waar reusachtige cactussen als onkruid groeiden.
We hebben de zon zien ondergaan op de zoutvlakte, en hebben toen warmte gezocht in onze verblijfplaats: een hostal die volledig gemaakt is van zout, zelfs de bedden waren van zout. Leuke ervaring!
De volgende ochtend moesten we toch weer wennen aan het Spartaanse uur waarop we gewekt werden: 6.00u, maar we werden wel beloond met een prachtige zonsopgang. Het zou toch een zware dag worden: we moesten die dag 380 km afleggen, over onverharde wegen. Powerplate was er niets tegen!
Langzaam maar zeker, met toch nog een platte band en een wielas die het praktisch begeven had, hebben we ons parcours afgelegd. Droge woestijnvlaktes, mooie lagunes waar flamingo's ijverig op zoek gingen naar voedsel, en een "Stenen boom" kwamen we tegen op onze tocht. Onze chauffeur, die blijkbaar ook maar het brein van een gorilla had, was vergeten benzine in te doen, dus moest Tom, als enige man tussen 5 vrouwen, gaan helpen. In plaats van het in de tank te gieten, goot Erwin de benzine losjes over Tom zijn broek uit!
Inmiddels waren we tot 4800 m gestegen, en dit voel je toch bij de kleinste inspanning. Wat deze hoogte ook nog met zich meebrengt is een snijdende wind die tot op het bot gaat. De sanitaire voorzieningen in onze 2e hostal (eigenlijk gewoon een bunker, met superslechte bedden) lieten ook te wensen over, en daarom heb ik besloten te testen of je urine kan aanvriezen terwijl je pipi doet. Het vriest niet aan.
Dag 3 vatten we om 5.00u aan. Met het koplampje op, toch geprobeerd wat make-up op mijn gezicht te smeren, en hop naar de geisers "Mañana de Sol". We hadden nog nooit geisers gezien, maar dit is echt een spektakel. De zwavelgeur, die doet denken aan rotte eieren, neem je er dan gerust bij.
Om 7.30u mochten de dappersten onder ons (ik niet) zich in het thermisch bad steken. Op 4000 m, met weer diezelfde snijdende wind in een bad van 35 graden, is niet aan mij besteed, maar voor Tom is geen uitdaging te groot! Toen hij eruit kwam, bleek wel dat alles wat kon krimpen, ook daadwerkelijk gekrompen was...
De namiddag hebben we gevuld met het bezoek aan nog meer lagunes: witte, groene, blauwe en zelfs een rode lagune. Op de weg naar onze laatste overnachtingsplaats, kwamen we een andere jeep tegen die in panne stond. De passagiers in deze jeep hadden diezelfde avond hun aansluitende bus moeten halen naar La Paz, maar dat is dus niet gebeurd.
De laatste dag zijn we een canyon (te voet) afgedaald. Voorop liep onze kokkin: Yovanna, 19 jaar en 8 maanden zwanger! Eigenlijk was dit echt onverantwoord, want het was best een gevaarlijke afdaling. Maar in Bolivië kan alles! We hebben daar ook geluncht. Toen wilden we op het gemakje terug naar Uyuni vertrekken, want we zouden daar tussen 14 en 15u aankomen. Niet dus! Om 18.00u kwamen we vermoeid aan. Onze gorilla, die blijkbaar meer het brein van een garnaal had, had het klaargestoomd om 2 keer zonder benzine te vallen, hoewel we toch 2 tankstations gepasseerd waren! Toen was ons geduld op, en hebben we de bagage van het dak gehaald, en we zijn beginnen stappen, want om 20.00u moesten we alweer de volgende bus halen! Yovanna had gelukkig een andere jeep weten te versieren die ons terug naar het agentschap bracht.
Als jullie denken dat het avontuur hiermee ophoudt, dan hebben jullie het mis! De bus is ook nog een uur te laat vertrokken, en twee uur later stonden we weer langs de kant, voor de verandering nog maar eens met een platte band! Ook leuk aan de busrit was dat ze ons verteld hadden ons goed warm te kleden voor de busrit, dus wij thermisch ondergoed aan, nog een pull en nog 2 fleeces, maar dit bleek toch te veel voor de verwarming die automatisch op 35 graden bleef staan...
Volgende week weer nieuwe Boliviaanse avonturen!
Een hele dikke kus,
Tom en Esmée
# posted by Tom & Esmee : 9:35 p.m.
