TOM EN ESMEE - LOS GORRIONES

Live from Baños, Ecuador! Het is weer een bewogen weekje geweest! De laatste lange busrit is een feit, en we hebben afgesloten in schoonheid: een mooie 48 uren, met een overnachting in Lima.

Vorige week woensdag moesten we de grens tussen Bolivië en Ecuador kruisen, en dit was op zijn minst uitgedrukt een lastige ervaring. Het grensstadje Tumbes staat bekend als redelijk gevaarlijk. Toen we met de bus de poort binnenreden van de terminal, en toen die dadelijk na ons werd gesloten, hadden we dit ook al door. Een taxichauffeur die in de busterminal was, bood aan om ons de grens over te brengen voor 5 pesos (50 oude bef. per persoon). Onderweg hebben we dan wel nog zijn compagnon opgepikt, daarna hebben we een heel stuk gereden, tot ze ons naar een verlaten parking brachten. Wij vonden dit allemaal erg louche, en toen werden we voor een voldongen feit gezet: Of we betaalden elk 26 dollar voor de overzet en het busticket naar Cuenca (hetgeen belachelijk veel is, als je weet dat we voor een bustrip van 20 uur nog niet zoveel betaald hadden), of we stapten daar uit en zouden onze plan moeten trekken in het mierennest waarin we terechtgekomen waren (en dan wist je bijna zeker dat ze enkele van hun handlangers achter ons aan zouden sturen om ons te bestelen!).

We zijn dan toch maar voor de veiligste optie gegaan, want we voelden beiden aan dat dat het verstandigste was. Dit was tevens ook de eerste keer tijdens onze reis dat we ons echt onveilig voelden. Ze hebben ons ook veilig afgeleverd, nadat ze met ons langs douane en grenscontrole gepasseerd waren. Daar kreeg je de keuze voor een snelle afhandeling van de papierhoop (het enige wat je daarvoor moet doen is de juiste mensen wat geld toestoppen) of the normal way, waar je toch minimum een half uur moet aanschuiven, maar wat tenminste politiek correct is...

Cuenca wordt bezegeld als een van de mooiste steden van Ecuador, en dat is ook zo. Hoewel het weer niet echt meezat, hebben we de stad toch kunnen bezoeken. Heel veel kerken waren er.

Na 3 daagjes, die we ook gebruikt hebben om te bekomen van de busrit, hielden we het voor bekeken en waren we klaar om verder te trekken richting Riobamba. Het fantastische aan Ecuador is dat het een relatief klein land is, en dat je hier busritjes maakt tussen de 11 en de 2 uren, wat een droom is die uitkomt na oneindig veel uren in bussen te hebben doorgebracht! Ook de mensen hier zijn enorm vriendelijk, en je voelt aan dat dit ook oprecht is. Een man was wel net iets te vriendelijk naar mijn zin: onderweg waren we even gestopt, ik stapte uit, begon een praatje met Nico van Nederland, en zonder dat ik er erg in had, veegde een Ecuadoriaan met zijn volle hand over mijn derriere! Ik kon er niet van over, en hij was eigenlijk al te ver weg om nog te reageren, maar ik kon het niet laten om hem nog na te roepen wat voor een viezerik hij was...

Bij het vertrek van dit busritje werden we er ook nog eens attent op gemaakt dat we ten alle tijde moeten opletten! Een Amerikaan had net plaatsgenomen in de bus, toen er een vrouw langs hem kwam zitten om een praatje te maken. In Zuid-Amerika zijn dieven zo geslepen dat ze dit praatje maken als afleidingsmanoever, terwijl een zakenroller je op professionele wijze berooft! Die gast sprak dan geen letter Spaans, kreeg niet uitgelegd wat er gebeurd was, en dat hij zijn paspoort, geld en alle creditkaarten kwijt was...Verschrikkelijk natuurlijk!

Toch nog even een woordje uitleg over de busritten: ze zijn kort maar hevig, vooral de geuren die je tegemoetkomen zijn super. Imagine: een subtiele mix van lijfgeuren, en de geur dat je na 15 dagen toch echt wel eens een douche kan gebruiken, met een mond waar minimum 15 kiezen aan het rotten zijn...Dat is het geweldige aroma waar je op getrakteerd wordt! Zaterdag hebben we ook een heel tof koppel leren kennen: Judith en Nico, van Nederland. Zij zitten, net als wij, ook al in de iets rijpere leeftijdscategorie en sinds toen zijn we samen aan het reizen. Morgen vertrekken zij terug naar Guayaquil, om van daaruit naar de Galapagoseilanden te vliegen, terwijl wij verder noordwaarts reizen.

Op moederdag hebben we ook een uitstapje gemaakt: de fameuze trein naar de "Duivelsneus". Vroeger mocht je op het dak van de trein reizen, maar door een ongeluk met 2 Japanners is dit afgeschaft. Daarom moesten we in een mini-wagonnetje kruipen, en gisteren zei iemand me: "Je moet verdikke erg high zijn om die Duivelsneus te zien!" Ik vond dit een erg mooie verwoording voor een uitstap die niet echt de moeite loonde!

Maandag zijn we aangekomen in Baños, waar heel wat uitstappen wel de moeite lonen. Zo zijn we maandagavond Quats gaan huren met ons vieren. Van 1 quat is de motor opgeblazen, een andere quat kon de berg niet op, en van 2 is de ketting eraf gevallen...De bedoeling was eigenlijk om naar een vulkaan te gaan kijken by night, maar in dat opzet zijn we niet geslaagd! Wel hebben we goed gelachen met de ellende van onze "Mean Machines"!

En alsof dat nog niet genoeg avontuur was, hebben we gisteren ook 4 fietsen gehuurd om de route van de watervallen te doen (22 km). Onderweg kwamen we een brug tegen waar je vanaf kon springen (vastgemaakt met een elastiek welteverstaan). Het lijkt op Benji-jumpen maar het is net iets anders. Dear Devil Tom had niet veel overredingskracht nodig, en waagde de sprong... en zijn leven. Mijn gedacht hierover is dat je behoorlijk gek moet zijn om jezelf met volle kracht 35 m naar beneden te storten, maar Tom zou het dadelijk opnieuw doen. Hij heeft er een immense adrenaline-kick aan overgehouden.

En of dat nog niet genoeg was, heeft hij de camera (geen prullentoestelletje, maar een zeer professionele camera) van onze Nederlandse vrienden ook nog gered, voor die in de ravijn van de "Duivelsketel" (de grootste en krachtigste waterval) aan stukken viel!

Volgende week misschien meer heldenverhalen...

Een hele dikke kus,

Tom en Esmée