16 mei 2007
Dag Thuisblijvertjes,
Live from Baños, Ecuador! Het is weer een bewogen weekje geweest! De laatste lange busrit is een feit, en we hebben afgesloten in schoonheid: een mooie 48 uren, met een overnachting in Lima.
Vorige week woensdag moesten we de grens tussen Bolivië en Ecuador kruisen, en dit was op zijn minst uitgedrukt een lastige ervaring. Het grensstadje Tumbes staat bekend als redelijk gevaarlijk. Toen we met de bus de poort binnenreden van de terminal, en toen die dadelijk na ons werd gesloten, hadden we dit ook al door. Een taxichauffeur die in de busterminal was, bood aan om ons de grens over te brengen voor 5 pesos (50 oude bef. per persoon). Onderweg hebben we dan wel nog zijn compagnon opgepikt, daarna hebben we een heel stuk gereden, tot ze ons naar een verlaten parking brachten. Wij vonden dit allemaal erg louche, en toen werden we voor een voldongen feit gezet: Of we betaalden elk 26 dollar voor de overzet en het busticket naar Cuenca (hetgeen belachelijk veel is, als je weet dat we voor een bustrip van 20 uur nog niet zoveel betaald hadden), of we stapten daar uit en zouden onze plan moeten trekken in het mierennest waarin we terechtgekomen waren (en dan wist je bijna zeker dat ze enkele van hun handlangers achter ons aan zouden sturen om ons te bestelen!).
We zijn dan toch maar voor de veiligste optie gegaan, want we voelden beiden aan dat dat het verstandigste was. Dit was tevens ook de eerste keer tijdens onze reis dat we ons echt onveilig voelden. Ze hebben ons ook veilig afgeleverd, nadat ze met ons langs douane en grenscontrole gepasseerd waren. Daar kreeg je de keuze voor een snelle afhandeling van de papierhoop (het enige wat je daarvoor moet doen is de juiste mensen wat geld toestoppen) of the normal way, waar je toch minimum een half uur moet aanschuiven, maar wat tenminste politiek correct is...
Cuenca wordt bezegeld als een van de mooiste steden van Ecuador, en dat is ook zo. Hoewel het weer niet echt meezat, hebben we de stad toch kunnen bezoeken. Heel veel kerken waren er.
Na 3 daagjes, die we ook gebruikt hebben om te bekomen van de busrit, hielden we het voor bekeken en waren we klaar om verder te trekken richting Riobamba. Het fantastische aan Ecuador is dat het een relatief klein land is, en dat je hier busritjes maakt tussen de 11 en de 2 uren, wat een droom is die uitkomt na oneindig veel uren in bussen te hebben doorgebracht! Ook de mensen hier zijn enorm vriendelijk, en je voelt aan dat dit ook oprecht is. Een man was wel net iets te vriendelijk naar mijn zin: onderweg waren we even gestopt, ik stapte uit, begon een praatje met Nico van Nederland, en zonder dat ik er erg in had, veegde een Ecuadoriaan met zijn volle hand over mijn derriere! Ik kon er niet van over, en hij was eigenlijk al te ver weg om nog te reageren, maar ik kon het niet laten om hem nog na te roepen wat voor een viezerik hij was...
Bij het vertrek van dit busritje werden we er ook nog eens attent op gemaakt dat we ten alle tijde moeten opletten! Een Amerikaan had net plaatsgenomen in de bus, toen er een vrouw langs hem kwam zitten om een praatje te maken. In Zuid-Amerika zijn dieven zo geslepen dat ze dit praatje maken als afleidingsmanoever, terwijl een zakenroller je op professionele wijze berooft! Die gast sprak dan geen letter Spaans, kreeg niet uitgelegd wat er gebeurd was, en dat hij zijn paspoort, geld en alle creditkaarten kwijt was...Verschrikkelijk natuurlijk!
Toch nog even een woordje uitleg over de busritten: ze zijn kort maar hevig, vooral de geuren die je tegemoetkomen zijn super. Imagine: een subtiele mix van lijfgeuren, en de geur dat je na 15 dagen toch echt wel eens een douche kan gebruiken, met een mond waar minimum 15 kiezen aan het rotten zijn...Dat is het geweldige aroma waar je op getrakteerd wordt! Zaterdag hebben we ook een heel tof koppel leren kennen: Judith en Nico, van Nederland. Zij zitten, net als wij, ook al in de iets rijpere leeftijdscategorie en sinds toen zijn we samen aan het reizen. Morgen vertrekken zij terug naar Guayaquil, om van daaruit naar de Galapagoseilanden te vliegen, terwijl wij verder noordwaarts reizen.
Op moederdag hebben we ook een uitstapje gemaakt: de fameuze trein naar de "Duivelsneus". Vroeger mocht je op het dak van de trein reizen, maar door een ongeluk met 2 Japanners is dit afgeschaft. Daarom moesten we in een mini-wagonnetje kruipen, en gisteren zei iemand me: "Je moet verdikke erg high zijn om die Duivelsneus te zien!" Ik vond dit een erg mooie verwoording voor een uitstap die niet echt de moeite loonde!
Maandag zijn we aangekomen in Baños, waar heel wat uitstappen wel de moeite lonen. Zo zijn we maandagavond Quats gaan huren met ons vieren. Van 1 quat is de motor opgeblazen, een andere quat kon de berg niet op, en van 2 is de ketting eraf gevallen...De bedoeling was eigenlijk om naar een vulkaan te gaan kijken by night, maar in dat opzet zijn we niet geslaagd! Wel hebben we goed gelachen met de ellende van onze "Mean Machines"!
En alsof dat nog niet genoeg avontuur was, hebben we gisteren ook 4 fietsen gehuurd om de route van de watervallen te doen (22 km). Onderweg kwamen we een brug tegen waar je vanaf kon springen (vastgemaakt met een elastiek welteverstaan). Het lijkt op Benji-jumpen maar het is net iets anders. Dear Devil Tom had niet veel overredingskracht nodig, en waagde de sprong... en zijn leven. Mijn gedacht hierover is dat je behoorlijk gek moet zijn om jezelf met volle kracht 35 m naar beneden te storten, maar Tom zou het dadelijk opnieuw doen. Hij heeft er een immense adrenaline-kick aan overgehouden.
En of dat nog niet genoeg was, heeft hij de camera (geen prullentoestelletje, maar een zeer professionele camera) van onze Nederlandse vrienden ook nog gered, voor die in de ravijn van de "Duivelsketel" (de grootste en krachtigste waterval) aan stukken viel!
En of dat nog niet genoeg was, heeft hij de camera (geen prullentoestelletje, maar een zeer professionele camera) van onze Nederlandse vrienden ook nog gered, voor die in de ravijn van de "Duivelsketel" (de grootste en krachtigste waterval) aan stukken viel!
Volgende week misschien meer heldenverhalen...
Een hele dikke kus,
Tom en Esmée
28 april 2007
Een snuifje zout!
Dag Thuisblijvertjes,
We mailen vandaag vanuit Bolivië. Vorige week zaterdag zijn we de grens (te voet) overgestoken, waar we onze eerste treinrit zouden aanvatten. We konden ons treinticketje niet betalen met dollars, noch euro's, noch Visa, dus toen heeft Tom op 3600 m een spurtje moeten trekken, om bij de kruidenier wat Boliviano's (de munteenheid hier) te verkrijgen. Op het nippertje de trein toch nog gehaald, en 8 uur later waren we aan het rillen van de kou in Uyuni!
Uyuni is ook erg hoog gelegen, wat maakt dat de temperaturen 's nachts sterk dalen. Om 24.00u toch een hostal gevonden, en geslapen gelijk roosjes, hoewel Tom zijn buikje weer moest wennen. Tom krijgt dit jaar in ieder geval de titel van diarreekoning, of gelijk hij zichzelf liever noemt: de schijtkeizer!
Zondag zijn we op pad gegaan om een tour te vinden die ons naar de immense zoutvlakten zou brengen. Het geluk lachte ons toe: in het eerste agentschap (van de 60!) kwamen we dadelijk een tof Nederlands meisje tegen, die het merendeel van de agentschappen al was afgegaan. Zij kon dus perfect oordelen, en ze had een lijst waarop dit agentschap hoog aangeschreven stond. Toen we wisten dat we de volgende dag (zonder Israëli's in onze groep) konden vertrekken, was de beslissing snel gemaakt. We zouden 4 dagen op pad zijn.
De Bolivianen bewezen op dag 1 al dadelijk dat ze het niet te nauw nemen met het uur. Een uur na afspraak, zijn we dan toch vertrokken. Toch nog even terugdraaien, want Erwin, onze chauffeur die naar zweet stonk en verdacht veel weg had van een gorilla, was zijn gereedschapskist vergeten. Toen waren we toch wel echt klaar om te vertrekken, maar de jeep had daar een ander gedacht over. Na 15 minuten rijden, moesten we afrekenen met de eerste platte band. Toen wisten we nog niet dat er nog veel zouden volgen.
Rond de middag toch aangekomen op de adembenemende "Salar de Uyuni". Een hagelwitte zoutoceaan die zich uitstrekt over 12 000 vierkante km. Uniek in de wereld! Midden in de zoutvlakte hebben we de "Isla del Pescado" (het eiland van de vis) bezocht, waar reusachtige cactussen als onkruid groeiden.
We hebben de zon zien ondergaan op de zoutvlakte, en hebben toen warmte gezocht in onze verblijfplaats: een hostal die volledig gemaakt is van zout, zelfs de bedden waren van zout. Leuke ervaring!
De volgende ochtend moesten we toch weer wennen aan het Spartaanse uur waarop we gewekt werden: 6.00u, maar we werden wel beloond met een prachtige zonsopgang. Het zou toch een zware dag worden: we moesten die dag 380 km afleggen, over onverharde wegen. Powerplate was er niets tegen!
Langzaam maar zeker, met toch nog een platte band en een wielas die het praktisch begeven had, hebben we ons parcours afgelegd. Droge woestijnvlaktes, mooie lagunes waar flamingo's ijverig op zoek gingen naar voedsel, en een "Stenen boom" kwamen we tegen op onze tocht. Onze chauffeur, die blijkbaar ook maar het brein van een gorilla had, was vergeten benzine in te doen, dus moest Tom, als enige man tussen 5 vrouwen, gaan helpen. In plaats van het in de tank te gieten, goot Erwin de benzine losjes over Tom zijn broek uit!
Inmiddels waren we tot 4800 m gestegen, en dit voel je toch bij de kleinste inspanning. Wat deze hoogte ook nog met zich meebrengt is een snijdende wind die tot op het bot gaat. De sanitaire voorzieningen in onze 2e hostal (eigenlijk gewoon een bunker, met superslechte bedden) lieten ook te wensen over, en daarom heb ik besloten te testen of je urine kan aanvriezen terwijl je pipi doet. Het vriest niet aan.
Dag 3 vatten we om 5.00u aan. Met het koplampje op, toch geprobeerd wat make-up op mijn gezicht te smeren, en hop naar de geisers "Mañana de Sol". We hadden nog nooit geisers gezien, maar dit is echt een spektakel. De zwavelgeur, die doet denken aan rotte eieren, neem je er dan gerust bij.
Om 7.30u mochten de dappersten onder ons (ik niet) zich in het thermisch bad steken. Op 4000 m, met weer diezelfde snijdende wind in een bad van 35 graden, is niet aan mij besteed, maar voor Tom is geen uitdaging te groot! Toen hij eruit kwam, bleek wel dat alles wat kon krimpen, ook daadwerkelijk gekrompen was...
De namiddag hebben we gevuld met het bezoek aan nog meer lagunes: witte, groene, blauwe en zelfs een rode lagune. Op de weg naar onze laatste overnachtingsplaats, kwamen we een andere jeep tegen die in panne stond. De passagiers in deze jeep hadden diezelfde avond hun aansluitende bus moeten halen naar La Paz, maar dat is dus niet gebeurd.
De laatste dag zijn we een canyon (te voet) afgedaald. Voorop liep onze kokkin: Yovanna, 19 jaar en 8 maanden zwanger! Eigenlijk was dit echt onverantwoord, want het was best een gevaarlijke afdaling. Maar in Bolivië kan alles! We hebben daar ook geluncht. Toen wilden we op het gemakje terug naar Uyuni vertrekken, want we zouden daar tussen 14 en 15u aankomen. Niet dus! Om 18.00u kwamen we vermoeid aan. Onze gorilla, die blijkbaar meer het brein van een garnaal had, had het klaargestoomd om 2 keer zonder benzine te vallen, hoewel we toch 2 tankstations gepasseerd waren! Toen was ons geduld op, en hebben we de bagage van het dak gehaald, en we zijn beginnen stappen, want om 20.00u moesten we alweer de volgende bus halen! Yovanna had gelukkig een andere jeep weten te versieren die ons terug naar het agentschap bracht.
Als jullie denken dat het avontuur hiermee ophoudt, dan hebben jullie het mis! De bus is ook nog een uur te laat vertrokken, en twee uur later stonden we weer langs de kant, voor de verandering nog maar eens met een platte band! Ook leuk aan de busrit was dat ze ons verteld hadden ons goed warm te kleden voor de busrit, dus wij thermisch ondergoed aan, nog een pull en nog 2 fleeces, maar dit bleek toch te veel voor de verwarming die automatisch op 35 graden bleef staan...
Volgende week weer nieuwe Boliviaanse avonturen!
Een hele dikke kus,
Tom en Esmée
We mailen vandaag vanuit Bolivië. Vorige week zaterdag zijn we de grens (te voet) overgestoken, waar we onze eerste treinrit zouden aanvatten. We konden ons treinticketje niet betalen met dollars, noch euro's, noch Visa, dus toen heeft Tom op 3600 m een spurtje moeten trekken, om bij de kruidenier wat Boliviano's (de munteenheid hier) te verkrijgen. Op het nippertje de trein toch nog gehaald, en 8 uur later waren we aan het rillen van de kou in Uyuni!
Uyuni is ook erg hoog gelegen, wat maakt dat de temperaturen 's nachts sterk dalen. Om 24.00u toch een hostal gevonden, en geslapen gelijk roosjes, hoewel Tom zijn buikje weer moest wennen. Tom krijgt dit jaar in ieder geval de titel van diarreekoning, of gelijk hij zichzelf liever noemt: de schijtkeizer!
Zondag zijn we op pad gegaan om een tour te vinden die ons naar de immense zoutvlakten zou brengen. Het geluk lachte ons toe: in het eerste agentschap (van de 60!) kwamen we dadelijk een tof Nederlands meisje tegen, die het merendeel van de agentschappen al was afgegaan. Zij kon dus perfect oordelen, en ze had een lijst waarop dit agentschap hoog aangeschreven stond. Toen we wisten dat we de volgende dag (zonder Israëli's in onze groep) konden vertrekken, was de beslissing snel gemaakt. We zouden 4 dagen op pad zijn.
De Bolivianen bewezen op dag 1 al dadelijk dat ze het niet te nauw nemen met het uur. Een uur na afspraak, zijn we dan toch vertrokken. Toch nog even terugdraaien, want Erwin, onze chauffeur die naar zweet stonk en verdacht veel weg had van een gorilla, was zijn gereedschapskist vergeten. Toen waren we toch wel echt klaar om te vertrekken, maar de jeep had daar een ander gedacht over. Na 15 minuten rijden, moesten we afrekenen met de eerste platte band. Toen wisten we nog niet dat er nog veel zouden volgen.
Rond de middag toch aangekomen op de adembenemende "Salar de Uyuni". Een hagelwitte zoutoceaan die zich uitstrekt over 12 000 vierkante km. Uniek in de wereld! Midden in de zoutvlakte hebben we de "Isla del Pescado" (het eiland van de vis) bezocht, waar reusachtige cactussen als onkruid groeiden.
We hebben de zon zien ondergaan op de zoutvlakte, en hebben toen warmte gezocht in onze verblijfplaats: een hostal die volledig gemaakt is van zout, zelfs de bedden waren van zout. Leuke ervaring!
De volgende ochtend moesten we toch weer wennen aan het Spartaanse uur waarop we gewekt werden: 6.00u, maar we werden wel beloond met een prachtige zonsopgang. Het zou toch een zware dag worden: we moesten die dag 380 km afleggen, over onverharde wegen. Powerplate was er niets tegen!
Langzaam maar zeker, met toch nog een platte band en een wielas die het praktisch begeven had, hebben we ons parcours afgelegd. Droge woestijnvlaktes, mooie lagunes waar flamingo's ijverig op zoek gingen naar voedsel, en een "Stenen boom" kwamen we tegen op onze tocht. Onze chauffeur, die blijkbaar ook maar het brein van een gorilla had, was vergeten benzine in te doen, dus moest Tom, als enige man tussen 5 vrouwen, gaan helpen. In plaats van het in de tank te gieten, goot Erwin de benzine losjes over Tom zijn broek uit!
Inmiddels waren we tot 4800 m gestegen, en dit voel je toch bij de kleinste inspanning. Wat deze hoogte ook nog met zich meebrengt is een snijdende wind die tot op het bot gaat. De sanitaire voorzieningen in onze 2e hostal (eigenlijk gewoon een bunker, met superslechte bedden) lieten ook te wensen over, en daarom heb ik besloten te testen of je urine kan aanvriezen terwijl je pipi doet. Het vriest niet aan.
Dag 3 vatten we om 5.00u aan. Met het koplampje op, toch geprobeerd wat make-up op mijn gezicht te smeren, en hop naar de geisers "Mañana de Sol". We hadden nog nooit geisers gezien, maar dit is echt een spektakel. De zwavelgeur, die doet denken aan rotte eieren, neem je er dan gerust bij.
Om 7.30u mochten de dappersten onder ons (ik niet) zich in het thermisch bad steken. Op 4000 m, met weer diezelfde snijdende wind in een bad van 35 graden, is niet aan mij besteed, maar voor Tom is geen uitdaging te groot! Toen hij eruit kwam, bleek wel dat alles wat kon krimpen, ook daadwerkelijk gekrompen was...
De namiddag hebben we gevuld met het bezoek aan nog meer lagunes: witte, groene, blauwe en zelfs een rode lagune. Op de weg naar onze laatste overnachtingsplaats, kwamen we een andere jeep tegen die in panne stond. De passagiers in deze jeep hadden diezelfde avond hun aansluitende bus moeten halen naar La Paz, maar dat is dus niet gebeurd.
De laatste dag zijn we een canyon (te voet) afgedaald. Voorop liep onze kokkin: Yovanna, 19 jaar en 8 maanden zwanger! Eigenlijk was dit echt onverantwoord, want het was best een gevaarlijke afdaling. Maar in Bolivië kan alles! We hebben daar ook geluncht. Toen wilden we op het gemakje terug naar Uyuni vertrekken, want we zouden daar tussen 14 en 15u aankomen. Niet dus! Om 18.00u kwamen we vermoeid aan. Onze gorilla, die blijkbaar meer het brein van een garnaal had, had het klaargestoomd om 2 keer zonder benzine te vallen, hoewel we toch 2 tankstations gepasseerd waren! Toen was ons geduld op, en hebben we de bagage van het dak gehaald, en we zijn beginnen stappen, want om 20.00u moesten we alweer de volgende bus halen! Yovanna had gelukkig een andere jeep weten te versieren die ons terug naar het agentschap bracht.
Als jullie denken dat het avontuur hiermee ophoudt, dan hebben jullie het mis! De bus is ook nog een uur te laat vertrokken, en twee uur later stonden we weer langs de kant, voor de verandering nog maar eens met een platte band! Ook leuk aan de busrit was dat ze ons verteld hadden ons goed warm te kleden voor de busrit, dus wij thermisch ondergoed aan, nog een pull en nog 2 fleeces, maar dit bleek toch te veel voor de verwarming die automatisch op 35 graden bleef staan...
Volgende week weer nieuwe Boliviaanse avonturen!
Een hele dikke kus,
Tom en Esmée
17 april 2007
Dag Thuisblijvertjes,
Daarnet hebben we na 2 geweldige weken afscheid moeten nemen van Sas en Kaat, en zoals iedereen weet doet afscheid nemen zeer. No need to say dat de tranen maar bleven vloeien, en dat Tom weer zijn brede schouders moest aanbieden, want ik leek wel ontroostbaar! Nu gaat het al wat beter, zeker als je erbij stilstaat dat we binnen een dikke 2 maanden alweer bijna thuis zijn.
Graag draag ik dit mailtje dan ook op aan deze 2 fantastische vriendinnen, want zowel Tom als ik hebben genoten van jullie charmante gezelschap, en als ik eraan terugdenk hoe dikwijls de tranen van het lachen over onze wangen biggelden, moet ik mij weer opnieuw beheersen om niet wéér in lachen uit te barsten!
Ik vertel jullie graag wat we nog gedaan hebben.
Zondag (Pasen) zijn we aangekomen in Cordoba. Deze studentenstad heeft op niemand van ons 4 een diepe indruk nagelaten, maar de avonden waren wel altijd heel tof. De keuken in onze nieuwe hostal was goed uitgerust, dus hebben we samen een lekkere spaghetti op tafel getoverd. Daarna heeft Kaat voor zowel Tom als voor mij de tarotkaarten geraadpleegd, om te kijken wat die voor ons nog allemaal in petto hadden! Het is erg frappant wat de kaarten je allemaal vertellen: dat deze reis een nieuw begin voor ons is, dat de zon op onze kaarten ligt (dwz dat het geluk ons toelacht) en dan nog een aantal zaken die de toekomst voor ons in petto heeft, maar die houden we nog even geheim voor jullie, want het moet natuurlijk ook een beetje spannend blijven , niet?;) Zelfs Tom die normaalgezien nogal cynisch staat tegenover deze praktijken, keek verbouwereerd toe toen Kaat hem vertelde wat hem allemaal bezighield (vrij diep in detail zelfs).
Nadat Kaat haar talenten als kaartlegster bewezen had, mocht Sas ook eens een ander beroep voor één dag kiezen! In no time veranderde ze mij van redhead in een Zwarte Lola. Een nieuw kleurtje was weer nodig, en aangezien blond nog altijd geen optie is voor mij (cfr. de angst om groen haar te krijgen) hebben we voor zwart geopteerd.
Overdag zijn we naar Cordoba City gegaan. Een traditionele markt moesten de meisjes toch gezien hebben. Tom en ik waren verbaasd over hoe proper het er was (maar ja wij zijn dan ook 3 maanden elke dag naar de markt in Ayacucho moeten gaan), maar de gevilde geitjes, met hun uithangende tongetjes konden de meisjes toch niet echt bekoren!
De avond werd traditiegetrouw weer ingezet met een aperitiefje (hoe kan het ook anders) en toen zijn we beginnen fantaseren over onze thuiskomst... Het is moeilijk uit te leggen, maar we hebben ons allerlei hilarische taferelen voor de geest gehaald, en 's anderendaags had iedereen pijn aan de buikspieren van het lachen.
Dinsdag hadden we weer een busrit in het vooruitzicht: 20 uren (die er uiteindelijk 22 geworden zijn) van Cordoba naar Puerto Iguazu. Vóór ik verder uitweid over dit dorpje, wil ik toch nog even kwijt dat dit een schandalige busrit was. We hadden geopteerd voor de servicio cama (waar je normaalgezien eten, wijn, bedden, ... krijgt, remember?), maar het enige dat deze keer inbegrepen was in de prijs was het bed. Nog geen glas water kregen we, 15 minuten hadden we om in een drukke busterminal iets eetbaars te vinden, en een steward die zich te goed voelde om ons ook maar iets te vertellen over het verloop van de reis. Wie ooit plant om naar Argentinië te komen: laat je niet misleiden door de naam van deze maatschappij: Ultra Plus, want er was niks ultra aan, en al helemaal niks plus!
Ik weet dat mijn mailtjes soms wat lang uitdraaien, maar we hebben dan ook zoveel leuks meegemaakt, dat ik het jullie toch niet wil onthouden. De climax van de reis van de meisjes zijn de watervallen van Iguazu geworden, de anticlimax van hun reis was dat we het slechtst mogelijke weer gehad hebben: liters regen zorgden ervoor dat we doorweekt waren tot op het laatste draadje van ons ondergoed en zoals jullie wel zullen zien op de foto's hadden we soms meer weg van verzopen katten dan van glamourgirls...hihi.
De indrukwekkende watervallen bevinden zich op de grens van Brazilië, Paraguay en Argentinië. Maar liefst 275 (!) grote en kleine watervallen storten over een lengte van meer dan 3 kilometer, tachtig meter naar beneden! Omdat we niet over zeeën van tijd beschikten, hebben we gekozen voor de Argentijnse zijde! De watervallen liggen midden in de jungle, en daardoor hebben we kunnen kennismaken met een aantal neusbeertjes (die ze hier coatis noemen). Het absolute hoogtepunt was de Duivelskeel, waar massa's en massa's water zich naar beneden storten. Een wondermooi natuurfenomeen dat je van bovenaf en van onderaf kan bewonderen.
Onze laatste avond hebben we doorgebracht in een gezellig restaurantje, Terra genaamd. Om de één of andere reden hadden we de baas, Silvio, de dag ervóór weten te charmeren, want toen werden we alle 4 al getrakteerd op een lekkere caipiriña. Gisteren werden we nog meer in de watten gelegd, en we mochten de avond in schoonheid afsluiten, met onze absolute favoriet : Champagne! Silvio insisteerde om ons één fles cadeau te doen! Ik schrijf dit succes toe aan de meisjes, want op 7 maanden reizen, hebben noch Tom noch ik een fles Champagne weten te versieren! Well done, girls!
We waren allemaal in opperbeste stemming toen we dan na een lange dag (opstaan om 6.00u en gaan slapen om 1.30u) eindelijk in ons bedje konden kruipen... Tot we dachten dat er een boom werd omgezaagd in de kamer! Hiep hoi er was een snurker bij! Ik natuurlijk mijn kaarten uitgespeeld, en Sas zo ver gekregen dat die eens aan de lakens kon gaan schudden. Na 2x de verkeerde lastiggevallen te hebben, haalde ze de Jackpot binnen, en slaagde ze erin die brombeer wakker te maken. Wij gibberen van het lachen, maar onze Franse kamergenoot kon er niet om lachen. Uiteindelijk is het uitgedraaid op een kleine oorlog in onze kamer: Bibi is zelf ook nog eens neergedaald vanuit haar stapelbedje, en heeft onze monsieur duidelijkgemaakt dat 4 mensen wakker houden "Not Done" is! Boontje kwam om zijn Loontje, en vanmorgen om 6.00u schrokken we wakker door het oorverdovende lawaai dat onze Franse vrienden opzettelijk maakten! Het kan toch mooi zijn het leven in een hostal! pfffff
Vanmorgen hing er vanzelfsprekend een raar sfeertje bij het opstaan: 2 zwaargeladen rugzakken (die Tom professioneel voor de meisjes gepakt had) stonden in een hoekje te wachten om naar BA terug te keren... Nadat de meisjes mij nog 6 mooie leren onderzetters (die ik dadelijk heel mooi vond, maar niet kon kopen omdat we "er dan weer mee moeten rondsleuren") cadeau gedaan hadden, kwam het onvermijdelijke afscheid! En dat heb ik jullie bovenaan al beschreven...
Tom en ik gaan namiddag eens kijken wanneer we de volgende reis inzetten. Waarschijnlijk wordt het Salta, een mooie stad op 30 uren bus van hier, maar als het mogelijk is voegen we nog een tussenstop in.
Meisjes, morgen nog een hele goede vlucht terug naar België, en nog eens heel erg bedankt voor de fantastische tijd en de mooie herinneringen die we nooit meer gaan vergeten!
Een dikke kus,
Tom en Esmée
09 april 2007
Dag thuisblijvertjes,
Ik ga toch maar snel een mailtje typen want ik kan mij voorstellen dat jullie op hete kolen zitten om de laatste nieuwtjes vanuit Argentinië ontvangen ;)
Zoals jullie wel weten zijn Saskia en Katelijne vorige week vrijdag aangekomen in BA. Het was weer een emotioneel weerzien, met - hoe kan het ook anders - de nodige traantjes... Zoals voorspeld is het een aanhoudend getetter geworden vanaf minuut één: gaande van make-up, shoppen, laatste roddels, tot onze perikelen en omzwervingen op het Zuid-Amerikaanse continent. Het spreekt voor zich dat dit nog allemaal wat vlotter ging nadat de bubbels rijkelijk vloeiden ... Het was tijd voor nieuwe kleren: mama had mijn kleerkast geplunderd, dus heb ik dadelijk grote schoonmaak gehouden in mijn afgesleten trekkerskleren! Nieuw jeanske, hippe riem erbij, topjes, T-shirts! Hiep hoi!
's Zaterdags stond er wat cultuur op het programma: La Boca, de thuis van de Argentijnse voetbalploeg en de Italiaanse immigranten. Duizenden souvenirs en tango in het midden van de straat!
Namiddag zijn we naar Recoleta gegaan: dit is een immens grote necropolis, waar je de beroemde en beruchte Evita Perron haar laatste rustplaats kan bezoeken. Na heel wat zoeken, hebben we het graf uiteindelijk toch gevonden.
Palmzondag vierden we met een brunch deluxe, weeral bubbels! 4 uur hebben we gegeten en gedronken en toen waren, wonder boven wonder, de wolken en de regen verdwenen, en konden we onze tocht verderzetten naar San Telmo, waar we rondslenterden in de gezellige straatjes en antiekmarktjes.
Maandag shoppingdag! Ik denk dat we er te veel van verwacht hadden, want we kwamen thuis met een magere buit. Niet erg, want we hebben erna onze schade wel ingehaald...tot ergernis van Tom natuurlijk! Een leuk gegeven is dat ik nu wèl eens iets kon kopen, omdat de meisjes het nu kunnen mee naar België nemen. Ik heb van Tom voor mijn verjaardag nog een superschoon sjakosj mogen kiezen, zet daar een paar gloednieuwe cowboyboots bij (die ik van mijn lieve zus heb mogen kiezen) en je hebt weer een Esmée die lijkt op die die in september vertrokken is (een beetje meer madame met de juiste accessoires...)
Toch even een lofparagraafje aan Tom opdragen! Hij doet het voortreffelijk als gids/entertainer! Wie droomt er nu niet van 2 volledige weken 24/7 met 3 vrouwen rondtaffelen? Hij houdt het echt goed uit, luisteren naar heel dat gezever van die vrouwen, maar soms trekt hij zich ook even terug met één van zijn nieuwe vismagazines.
Donderdag zijn we na een busrit van 14 uur (een makkie), aangekomen in Mendoza. Tom en ik waren hier al geweest, en vonden het zeker de moeite om het nog eens over te doen met de girls, en zij deelden hier 200% onze mening, want ze waren ook onmiddellijk verliefd! Hoe kan je ook anders! Een groene stad met leuke winkeltjes, superleuke activiteiten en liters wijn! De eerste uitstap was een fietstocht door de wijngaarden, maar de absolute climax was ons etentje in het derde beste restaurant van Argentinië! Ik hoor jullie al denken: waar is de soberheid van backpackers, maar dit 5-gangen-etentje hadden we te danken aan de mama van Saskia, die insisteerde dat we eens heel lekker gingen eten! En dat hebben we gedaan!!! Dit was echt het beste etentje van heel Zuid-Amerika! Nog eens bedankt, Lutje!
Ooit ijs gegeten van gerookte forel en zalm op een puree van avocado en zelf gemarineerde en gegrilde tomaten? Of een trilogie van kaastaartjes, met torrontes-gelei en op champagne opgelegde frambozen en perziken... Nee? Dat dacht ik al, daarvoor moet je even naar Mendoza gaan!
De volgende dag hebben Saskia en ik ons nog eens laten gaan als 2 volleerde amazones. Na de eerste twijfels gaven we onze paarden de benen, en ju, in volle galop, en gelukkig konden we het nog! Katelijne en Tom hadden ietsje minder ervaring, maar draafden vrolijk met ons mee. We voelden wel dat we niet meer zo jong en lenig waren als vroeger, want de voorbije 3 dagen was elk trapje dat we tegenkwamen er ééntje teveel!
Met pijn in het hart hebben we afscheid moeten nemen van het mooie Mendoza, om aan te komen in Cordoba, de 2e grootste stad van Argentinië, dat vooral bekend staat om zijn jezuïetengeschiedenis en haar vele universiteiten.
Ik denk dat de meisjes nu wel kunnen beamen dat "backpacken" niet enkel luieren is, maar dat het werkelijk in je kleren kan kruipen! Daarom hebben we een Easter-break ingelast gisteren (vermits we hier toch niet naar eitjes moesten zoeken...) Even een siësta gehouden, en toen weer allemaal herboren, daar gaat het toch om bij Pasen, niet?
Dit was allemaal niet zo vanzelfsprekend: we hebben gisteren de smerigste hostal ooit gezien, en toen unaniem besloten om niet in dit luizenhol te overnachten! Beeld je in: een stinkend donker kot met overal marihuana-fotootjes, zwarte muren met daarop reflecterende tekeningen in alle kleuren, en dan petieterige kamertjes, vuil en zonder raam, en een kamer met 3 bedden op elkaar gestapeld, dat was echt niet te doen!!!
Ik blijf het tot vervelend toe herhalen, maar er staan weer nieuwe foto's op onze website: www.benefietperu.blogspot.com, en dan 2 x doorklikken naar reisfoto's.
Als afsluiter willen we iedereen ook nog een heel vrolijk Pasen toewensen!
Een hele dikke kus,
Saskia, Katelijne, Tom en Esmée
Ik ga toch maar snel een mailtje typen want ik kan mij voorstellen dat jullie op hete kolen zitten om de laatste nieuwtjes vanuit Argentinië ontvangen ;)
Zoals jullie wel weten zijn Saskia en Katelijne vorige week vrijdag aangekomen in BA. Het was weer een emotioneel weerzien, met - hoe kan het ook anders - de nodige traantjes... Zoals voorspeld is het een aanhoudend getetter geworden vanaf minuut één: gaande van make-up, shoppen, laatste roddels, tot onze perikelen en omzwervingen op het Zuid-Amerikaanse continent. Het spreekt voor zich dat dit nog allemaal wat vlotter ging nadat de bubbels rijkelijk vloeiden ... Het was tijd voor nieuwe kleren: mama had mijn kleerkast geplunderd, dus heb ik dadelijk grote schoonmaak gehouden in mijn afgesleten trekkerskleren! Nieuw jeanske, hippe riem erbij, topjes, T-shirts! Hiep hoi!
's Zaterdags stond er wat cultuur op het programma: La Boca, de thuis van de Argentijnse voetbalploeg en de Italiaanse immigranten. Duizenden souvenirs en tango in het midden van de straat!
Namiddag zijn we naar Recoleta gegaan: dit is een immens grote necropolis, waar je de beroemde en beruchte Evita Perron haar laatste rustplaats kan bezoeken. Na heel wat zoeken, hebben we het graf uiteindelijk toch gevonden.
Palmzondag vierden we met een brunch deluxe, weeral bubbels! 4 uur hebben we gegeten en gedronken en toen waren, wonder boven wonder, de wolken en de regen verdwenen, en konden we onze tocht verderzetten naar San Telmo, waar we rondslenterden in de gezellige straatjes en antiekmarktjes.
Maandag shoppingdag! Ik denk dat we er te veel van verwacht hadden, want we kwamen thuis met een magere buit. Niet erg, want we hebben erna onze schade wel ingehaald...tot ergernis van Tom natuurlijk! Een leuk gegeven is dat ik nu wèl eens iets kon kopen, omdat de meisjes het nu kunnen mee naar België nemen. Ik heb van Tom voor mijn verjaardag nog een superschoon sjakosj mogen kiezen, zet daar een paar gloednieuwe cowboyboots bij (die ik van mijn lieve zus heb mogen kiezen) en je hebt weer een Esmée die lijkt op die die in september vertrokken is (een beetje meer madame met de juiste accessoires...)
Toch even een lofparagraafje aan Tom opdragen! Hij doet het voortreffelijk als gids/entertainer! Wie droomt er nu niet van 2 volledige weken 24/7 met 3 vrouwen rondtaffelen? Hij houdt het echt goed uit, luisteren naar heel dat gezever van die vrouwen, maar soms trekt hij zich ook even terug met één van zijn nieuwe vismagazines.
Donderdag zijn we na een busrit van 14 uur (een makkie), aangekomen in Mendoza. Tom en ik waren hier al geweest, en vonden het zeker de moeite om het nog eens over te doen met de girls, en zij deelden hier 200% onze mening, want ze waren ook onmiddellijk verliefd! Hoe kan je ook anders! Een groene stad met leuke winkeltjes, superleuke activiteiten en liters wijn! De eerste uitstap was een fietstocht door de wijngaarden, maar de absolute climax was ons etentje in het derde beste restaurant van Argentinië! Ik hoor jullie al denken: waar is de soberheid van backpackers, maar dit 5-gangen-etentje hadden we te danken aan de mama van Saskia, die insisteerde dat we eens heel lekker gingen eten! En dat hebben we gedaan!!! Dit was echt het beste etentje van heel Zuid-Amerika! Nog eens bedankt, Lutje!
Ooit ijs gegeten van gerookte forel en zalm op een puree van avocado en zelf gemarineerde en gegrilde tomaten? Of een trilogie van kaastaartjes, met torrontes-gelei en op champagne opgelegde frambozen en perziken... Nee? Dat dacht ik al, daarvoor moet je even naar Mendoza gaan!
De volgende dag hebben Saskia en ik ons nog eens laten gaan als 2 volleerde amazones. Na de eerste twijfels gaven we onze paarden de benen, en ju, in volle galop, en gelukkig konden we het nog! Katelijne en Tom hadden ietsje minder ervaring, maar draafden vrolijk met ons mee. We voelden wel dat we niet meer zo jong en lenig waren als vroeger, want de voorbije 3 dagen was elk trapje dat we tegenkwamen er ééntje teveel!
Met pijn in het hart hebben we afscheid moeten nemen van het mooie Mendoza, om aan te komen in Cordoba, de 2e grootste stad van Argentinië, dat vooral bekend staat om zijn jezuïetengeschiedenis en haar vele universiteiten.
Ik denk dat de meisjes nu wel kunnen beamen dat "backpacken" niet enkel luieren is, maar dat het werkelijk in je kleren kan kruipen! Daarom hebben we een Easter-break ingelast gisteren (vermits we hier toch niet naar eitjes moesten zoeken...) Even een siësta gehouden, en toen weer allemaal herboren, daar gaat het toch om bij Pasen, niet?
Dit was allemaal niet zo vanzelfsprekend: we hebben gisteren de smerigste hostal ooit gezien, en toen unaniem besloten om niet in dit luizenhol te overnachten! Beeld je in: een stinkend donker kot met overal marihuana-fotootjes, zwarte muren met daarop reflecterende tekeningen in alle kleuren, en dan petieterige kamertjes, vuil en zonder raam, en een kamer met 3 bedden op elkaar gestapeld, dat was echt niet te doen!!!
Ik blijf het tot vervelend toe herhalen, maar er staan weer nieuwe foto's op onze website: www.benefietperu.blogspot.com, en dan 2 x doorklikken naar reisfoto's.
Als afsluiter willen we iedereen ook nog een heel vrolijk Pasen toewensen!
Een hele dikke kus,
Saskia, Katelijne, Tom en Esmée
19 maart 2007
Met Kim naar het einde van de wereld!
Dag thuisblijvertjes,
We zijn niet langer met ons tweetjes, Kim, Tom zijn broer heeft zich bij ons gevoegd om een klein deeltje van het avontuur mee te maken! Vorige week dinsdag heeft hij, weliswaar met twee uur vertraging, voet op Ushuaiaanse grond gezet. Wonder boven wonder is het weer helemaal omgeslagen: een stralende zon die ervoor zorgde dat wij konden genieten van prachtige uitzichten op de omliggende bergen. Het was echt een mooi welkomstgeschenk, zeker als je weet dat we de 2 dagen ervoor hebben moeten afrekenen met liters regen, en hopen sneeuw! Kim zei ons: "Je krijgt het weer dat je verdient..." Maar Tom en ik weigeren dit te geloven.
Mama had weer ganzeleverpaté meegegeven, voeg daar wat bubbels aan toe en het is weer feest! De dag dat er bezoek aankomt is altijd fantastisch: sowieso geeft het een hartverwarmend gevoel om nog eens iemand van het thuisfront stevig te kunnen vastpakken, maar de verhalen die worden uitgewisseld zijn ook altijd de moeite. En dan maar te zwijgen over de pakjes die we krijgen! We zijn echt twee verwende nesten! Deze keer werden we weer verwend met centjes, hemelse Belgische chocolade, een broodnodige verwenkit (haarmaskertje, scrub, voetmasker,...ik voel mij herboren) die de vriendin van Kim voor mij had meegegeven, en een leesboek. Iedereen heel erg bedankt!
Kim was geladen gelijk een muilezel, want hij had een groot deel van Tom zijn kampeeruitrusting moeten meebrengen ( 2 slaapzakken, een vuurtje om op te koken, een tent, zijn matje,...) Wat is kamperen toch geweldig! En dan maar proppen en persen, en hopen dat die rugzak niet openscheurt!
's Avonds zijn we naar een "tenedor libre" geweest. Ik weet niet meer of ik jullie dit concept al heb uitgelegd, maar het is het principe van "All you can eat". Je betaalt 300 bef, en dan mag je eten tot je ontploft! Echt superlekker vlees, gaande van lams, tot runds, tot bloedworst,...Ons kennende, moet ik jullie niet vertellen dat er ook enkele flesjes alcohol doorgejaagd zijn;)
De volgende dag, weer stralend lenteweer, met een milde 8 graden. Het stadje gaan verkennen, en namiddag hebben we een bootexcursie gedaan naar de wereldberoemde vuurtoren, en naar de zeeleeuwen. We hadden zelfs het geluk om onderweg 3 verloren pinguïns tegen te komen. Een mooie uitstap.
De volgende dag mocht Kim een van onze prachtige busreizen ervaren: 12 uren, met grensovergang (dit is het tofste) inbegrepen. We hadden ons op voorhand goed bevraagd, en vanuit Punta Arenas (Chili) zouden er om het uur bussen vertrekken naar Puerto Natales (Chili). Ze hadden ons verteld dat dit een tripje was van een uur, en dat je die tickets niet op voorhand moest kopen. Dit was niet waar!
Om 19.50u aangekomen in Punta Arenas, om de laatste bus van die dag voor onze neus te zien vertrekken. Snel snel een taxi genomen naar een andere busterminal, om voor een tweede keer de allerlaatste bus voor onze neus te zien vertrekken! Balen natuurlijk!
De geslepen taxichauffeurs vlogen als aasgieren op ons af! Voor een luttele 100.000 chileense peso (6000 bef) zouden ze ons wel in hun wrak naar Puerto Natales brengen, wat op 3uur rijden van Punta Arenas lag! De ellende was dat we ons niet konden veroorloven om een nacht te blijven, want de jongens begonnen de volgende dag hun trektocht in Torres del Paine.
Uiteindelijk mijn onderhandeltalent nog eens bovengetoverd, en voor 60.000 bracht de taxichauffeur ons naar onze bestemming. Als vee opeengestapeld werden we in de taxi geperst, en de baggage is gelukkig ook volledig daar geraakt. Dit voor 3600 bef, wat veeeeeeel te veel is, want een busticketje kost 8 dollar!
De volgende dag ben ik de jongens gaan uitwuiven aan de bus, en in mijn uppie achtergebleven. De jongens zouden tot vanavond blijven, maar ik was extatisch toen ze gisterenavond goed en wel in de hostal aankwamen: gebroken tentpalen door de stevige windstoten,ze werden 's morgens wakker in een kleine vijver, en waren uiteindelijk volledig doorregend, en afgepeigerd van het dragen van een rugzak van 20 kg (elk).
Kim had blijkbaar te vroeg gesproken ivm het weer, want het weer dat zij gehad hebben tijdens hun trektocht verdient niemand! REGEN 24 uur per dag! Ik kan mijn bewondering voor hun niet genoeg uitdrukken, ik heb echt respect voor wat ze gedaan hebben, maar anderzijds was ik ook heel fier op mezelf dat ik mij er niet aan gewaagd heb! Dit was absoluut nefast geweest voor de goede verstandhouding!
Moe maar voldaan zijn we neergeploft in het dichtstbijzijnde restaurant, om te genieten van een welverdiende biefstuk met frieten.
Voor de mensen die zich afvragen waar ik mij 4 dagen mee beziggehouden heb: no big things, ik heb de website vertaald voor de hostal in Bariloche, ik heb het dagboek bijgeschreven, mezelf getrakteerd op een "verwen-jezelf-dag ", ik ben rond het meer gaan wandelen, en als het weer echt te slecht was, genoten van de kabeltv op mijn kamer die we al maanden hebben moeten missen.
Morgenvroeg komen ze ons om 7.00u halen om naar El Calafate te gaan, waar we de wereldberoemde gletsjer Perito Moreno gaan bezoeken. En donderdag is het weer gedaan met het bezoek, want dan neemt Kim een vlucht terug naar BA, om van daaruit de volgende dag te vertrekken.
Tot volgende week allemaal!
Een hele dikke kus,
Tom, Kim en Esmee
22 februari 2007
Giant Trout
Dag Thuisblijvertjes!
We zijn weer terug in Bariloche, na een weekje te hebben rondgetuft in de omgeving! Omdat alleen ik een rijbewijs bij heb, was ik de chauffeur van dienst. We hebben een 1300 km afgelegd in Patagonië, en we hebben de grens met Chili nog eens gepasseerd.
Onze bedoeling was om op het gemakje rond te rijden, en te gaan kamperen. Jorge, de sympathieke hostaleigenaar, had ons een tentje en 2 slaapzakken geleend. Wij dus dinsdagmorgen als echte avonturiers vertrokken. Voor de eerste keer in 5 maanden was het echt koud ( ongeveer 10 graden) en heel bewolkt. We zijn dan naar Villa La Angostura gereden. Een mondain stadje waar prinses Maxima geregeld op vakantie gaat ( haar broer zou daar een bar hebben). Een camping gezocht, tentje opgezet, een extra matje gaan kopen (wel een halve centimeter dik) en toen was het rillen geblazen! Regen, koude wind en zo goed als geen kampeermateriaal. Tom in zijn nopjes, want voor hem kan het survivalgehalte niet hoog genoeg zijn! We hebben uit de verpakkingen van het eten moeten eten omdat we zelfs geen borden hadden!
's Morgens is Cupido langs ons tentje gevlogen, en hij had chocoladehartjes meegebracht voor ons. Nadat we terug recht konden staan (we waren volledig geradbraakt door de harde wortels onder onze matjes en door de koude) hebben we onze tent opgeruimd en zijn we richting Chili vertrokken. In Chili werden we onthaald met fikse hagelbuien en nog meer regen! Nog met geen 100 man kregen ze mij in een tent! Uiteidelijk hebben we een klein en kitcherig hostalletje gevonden, waar we, hoe kan het ook anders op " lieverkesdag", toch nog eens samen in 1 bed hebben kunnen slapen! Dit was in een heel klein dorpje, Frutillar, dat bekend staat om zijn prachtig uitzicht op de besneeuwde vulkaan Osorno! Daar hebben we door de wolken helaas niks van gemerkt. Dan toch beslist om nog een dagje langer te blijven, en toen waren de weergoden ons gunstiger gezind!
Chili is echt niet ons favoriet Zuid-Amerikaans land, dus hebben we de volgende dag weer rechtsomkeer gemaakt, en hebben we 2 uur moeten aanschuiven om de grens weer over te mogen! Totaal gebrek aan organisatie: 2 loketjes opendoen in het hoogseizoen terwijl er zeker 500 man stond aan te schuiven!
We zijn dan naar San Martin de los Andes gereden. Wij dachten dat het ongeveer 30 km ging zijn, maar na een uurtje rijden (op aardewegen) zagen we een wegaanduiding waarop stond dat San Martin op nog eens 85 km lag. Op zich geen probleem, maar wel als je weet dat de benzinemeter al in reserve stond... Snel enkele berekeningen gemaakt en het zou er net op of net onder zijn. Dat is toch wel even zweten hoor: elke heuvel die we tegenkwamen lieten we ons gewoon uitbollen, en voor de rest : heeeeel langzaam rijden! We waren dus bijna in extase toen ons Fiatje weer volgetankt kon worden ( een volle tank voor 20 euro! ). Het was inmiddels al laat geworden, en vermits het droog was, had ik geen andere keuze dan Tom slaafs te volgen naar een camping.
Ik denk dat ik nu wel kan besluiten dat ik toch geen "flauw mie" ben, want kamperen bij 5 graden, terwijl het op 40 km van ons gesneeuwd had... Dat doet niet iedereen mij na denk ik! Tom was heel galant, en liet mij zijn matje gebruiken, legde stenen in het vuur, wikkelde ze daarna in aluminium en legde ze bij in mijn slaapzakje en wikkelde mijn gezicht in zijn fleece!
's Morgens was voor mij de kous echt af: Nooit, maar dan ook nooit zou ik nog bij zo een koude in een tent slapen! Wat ik niet wist, was dat ik 12uur later alwéér in een tent zou liggen, blauw van de kou...
We zijn doorgereden naar San Junin de los Andes, en deze keer zouden ze ons niet liggen hebben! Wij regelrecht naar de touristische dienst om te vragen welke hostels nog plaats hadden! "Geen enkele" vertelden ze ons daar! We wisten niet dat het jaarlijks "Gauchofestival" dat weekend plaatsvond, en dat de 124e verjaardag van de stad ook nog eens gevierd werd!
Tom vertoonde toch wel wat triomf in zijn gelaatsuitdrukking, en ik ging met lood in mijn schoenen weer naar een camping...Ik kon wel janken (maar heb het niet gedaan!) Toch eens goed gevloekt, en dan maar weer de tent beginnen opzetten! We zetten nu een tent op in 7 minuten en 46 seconden! Dit kan niet anders dan een wereldrecord zijn!
Op het menu stond verse forel die Tom 's middags gevangen had! Een mooi exemplaar, en hij smaakte nog goed ook!Nadat Tom eitjes als ontbijt gebakken had op een geimproviseerd kampvuur, ging hij toch nog een paar keer zijn lijn uitgooien. Hij vroeg of ik mee wilde gaan, om te filmen...just in case!
Het geluk lachte Tom toe, want hij heeft echt een kanjer van een forel uit de kristalheldere rivier gehaald! Een prachtexemplaar van 54 !!! cm! Hier noemen ze dat een bruine forel, maar als ik mij niet vergis is het een zalmforel. En het staat allemaal op film! Tom door het dolle heen, en met reden! We kennen hem allemaal als een echte dierenvriend, en daarom wilde hij het beestje ook terugzetten (het was trouwens te veel vis voor ons tweetjes). Helaas ging het beestje op zijn zijde liggen in het water, en bloed sijpelde uit zijn kieuwen... Dus toch forel op de BBQ 's avonds!
We zijn in één ruk teruggereden naar Bariloche (235 km) om het feestmaal te delen met Jorge, zijn vriendin Flor en nog 4 Argentijnen van het noorden! Het is uitgedraaid op een culinaire uitwisseling, want als dank voor de voortreffelijke forel schotelden de Argentijnen ons de beste empanadas (gevulde deeggebakjes) voor! We hebben een flesje bubbels gekraakt om de voortreffelijke vangst te vieren!
Tot zover onze belevenissen!
Een hele dikke kus,
Tom en Esmee
28 januari 2007
OVER BEESTJES EN BLAASJES
Dag thuisblijvertjes,
Ik las net de laatste alinea van mijn vorige mail, en nu blijkt dat de plannen toch weer helemaal omgegooid zijn... We gaan zo dadelijk onze bustickets kopen om toch al naar Argentinië te gaan. Chili is gewoonweg te duur, en je doet geld op zonder zelfs maar iets leuks te doen! De laatste week hebben we geen enkele uitstap gedaan en toch vliegt het geld hier aan ramen en deuren uit! Gewone dingen waar we niet onderuit kunnen zoals hostels, eten en drinken, de was laten doen,... kosten hier gewoonweg stukken meer dan ergens anders.
Deze week zitten er voor de verandering eens geen uitschieters qua verhalen bij, maar dat is ook wel eens fijn voor de verandering. Ik heb wel nog groot nieuws maar dat hou ik voor zo dadelijk...(kwestie van de spanning een beetje op te bouwen ;)
In La Serena hebben we wel toffe mensen leren kennen. We zaten samen met nog 3 anderen in een rare hostel: 2 Duitsers (no worries, we hebben ons beste Duits niet moeten bovenhalen, ze verstonden gelukkig Engels) en een meisje van Alaska. We hadden al samen met de Duitsers afgesproken dat ik zou koken, en Angela was door het dolle heen dat ze mocht aanschuiven aan tafel. Flesje(s) wijn erbij en een heel gezellige avond gehad. De volgende dag zijn we dan allemaal samen naar het strand gegaan en hadden we afgesproken om 's avonds een wijnproeverij/BBQ te doen. De beste manier om de Chileense wijnen te leren kennen is om zelf een wijndegustatie te houden, stond in de Lonely Planet. Dus die raad hebben we dan met veel plezier opgevolgd.
Na de BBQ is Tom dan met zijn 2 Duitse vrienden nog een pint gaan pakken.
Wat echt niet zo tof was aan onze hostel was dat de baas een geflipte vriendin had, die het absoluut nodig vond om 3 nachten na elkaar, om 6u 's morgens een beetje te komen ruziën... Telefoons die de hele tijd rinkelden, roepen en tieren, drama alom! We hebben er uiteindelijk niets van gezegd, omdat de freaky huisbaas zich 's morgens wel altijd verontschuldigde, maar we waren toch blij dat we konden vertrekken.
De dagen dat we 's avonds een bus nemen zijn niet zo leuk. Je moet altijd tussen 11.00 en 12.00u de kamer uit, en dikwijls vertrekken de bussen pas na 22.00u. Dan is het meestal zoeken naar iets om jezelf bezig te houden tot 's avonds. Deze keer viel het wel goed mee: Angela nam dezelfde bus als ons om 23.40u dus hebben we nog wat rondgehangen in de stad en hebben we 's avonds zelfs een komeet gezien. De naam ervan kennen we niet, maar Angela wist hem te spotten omdat zij de avond ervoor naar een sterrenobservatorium geweest was.
Maandagmorgen zijn we dan in Valparaiso aangekomen, een stad op 3.5 u van Santiago ( de hoofdstad). Een heel gezellige stad, met een grote haven, strand en van die gezellige kleine steegjes. We hebben dan eerst de stad een beetje verkend en toen we op internet gingen was er groot nieuws! We hebben onze definitieve terugvliegdatum!
Voor iedereen die het nog amper uithoudt omdat ze ons zo erg missen is er goed nieuws! We komen vroeger terug, namelijk de 25e juni. Dat wil zeggen dat we dinsdag 26 juni in Brussel landen. Mama en Ingvild zijn niet bij de pakken blijven zitten nadat mama gehoord had van het reisbureau dat het nog wel een hele tijd zou kunnen duren vooraleer Air Madrid iets zou terugstorten. Ze zijn dan dadelijk op zoek gegaan naar de goedkoopste vluchten en hebben dan ook onmiddellijk geboekt, want de prijzen stijgen enorm snel! Weeral bedankt alle 2, ik zei het nog tegen Tom: Maar goed dat ze thuis constant klaar staan om ons te helpen want anders hadden we alle grijs haar als we terug naar huis komen!
Voor iedereen die jaloers is dat we hier constant in de zon lopen...ook de zon eist zijn tol! Ik sta namelijk helemaal vol met koortsblaren, maar liefst 7 (!!!) en die staan allemaal gegroepeerd op en rond mijn mond, echt prachtig gewoonweg:( Bovendien ben ik nog eens lastiggevallen door mijn vlooienvriendjes (in La Serena), want ik sta weer helemaal vol beten. Maar iedereen kent Tom, en weet dat hij zijn beautyprinses nog altijd even graag ziet!;) Je ziet het, liefde is blind he!
Gisterenavond hebben we onszelf dan nog eens getrakteerd op een cinemaatje: Babel, met Brad Pitt. We waren alle 2 eigenlijk een beetje ontgoocheld, omdat we al previews gezien hadden, en meer verwachtten van de film.
Voila, wij gaan nu onze bustickets kopen en volgende keer mailen we jullie vanuit Argentina, het land van lekkere wijn, uitstekend vlees en knappe mannen (hebben we gehoord...)
Een hele dikke kus
Tom en Esmee
